در مناطقی با بارندگی کم یا شرایط آب‌و‌هوایی خشک، استفاده از فضای سبز سنتی که نیاز زیادی به آبیاری دارد، نه‌تنها هزینه‌بر است بلکه به منابع آبی محدود نیز آسیب می‌زند. طراحی فضای سبز مقاوم به خشکسالی با استفاده از گیاهان بومی، کم‌آب‌بر و طراحی مناسب بستر کاشت، باعث کاهش مصرف آب، نگهداری آسان‌تر و پایداری بیشتر محیط‌زیست می‌شود.

گیاهان بومی مناطق خشک، مانند انواع آگاو، لاوندر (اسطوخودوس)، رزهای بی‌نیاز از آب زیاد، درختان زیتون، پونه‌وحشی، رزماری، انواع کاکتوس، سوکولنت‌ها و درختچه‌های بومی مانند مورد یا تاغ، از جمله گیاهان مناسب هستند که نیاز آبی کمی دارند و در برابر تابش شدید آفتاب و کم‌آبی مقاوم‌اند.

با انتخاب گیاهان مناسب، استفاده از مالچ برای حفظ رطوبت خاک، تقسیم صحیح ناحیه‌ها به مناطق با نیاز آبی مختلف (zone planting)، و طراحی شیب مناسب برای هدایت آب باران، می‌توان ضمن حفظ زیبایی و تنوع گیاهی، مصرف آب را به شدت کاهش داد. در چنین طراحی‌هایی اغلب از ترکیب گیاهان با سنگ‌فرش، شن‌رنگی و متریال تزئینی طبیعی استفاده می‌شود.

آبیاری قطره‌ای با تنظیم زمان‌بندی دقیق، بهترین گزینه برای فضاهای سبز مقاوم به خشکسالی است. این سیستم آب را دقیق به ریشه گیاه منتقل می‌کند و از تبخیر سطحی جلوگیری می‌کند. همچنین با نصب سنسورهای رطوبت خاک و برنامه‌ریزی هوشمند، بهره‌وری آب به حداکثر می‌رسد.

خیر. این نوع طراحی نه‌تنها در مناطق خشک بلکه در تمام مناطقی که قصد دارند مصرف آب خود را کاهش دهند کاربرد دارد. حتی در شهرهای بزرگ که با بحران آب یا هزینه بالای نگهداری فضای سبز مواجه‌اند، اجرای این سبک از طراحی فضای سبز می‌تواند اقتصادی، پایدار و زیبا باشد.

طراحی مقاوم به خشکسالی تمرکز اصلی‌اش بر کاهش نیاز به آبیاری است، درحالی‌که طراحی پایدار تمام ابعاد زیست‌محیطی مانند حفظ خاک، کاهش آلودگی، استفاده از متریال بازیافتی، و کاهش مصرف انرژی را شامل می‌شود. در واقع طراحی مقاوم به خشکسالی یکی از شاخه‌های طراحی پایدار به حساب می‌آید.

هیچ گیاهی بدون آب قادر به زندگی در بلندمدت نیست، اما گیاهان مقاوم به خشکسالی دارای ویژگی‌هایی مانند ریشه‌های عمیق، برگ‌های ضخیم، سطح برگ مومی و توان ذخیره آب هستند. این ویژگی‌ها به آن‌ها کمک می‌کند تا در دوره‌های طولانی بی‌آبی زنده بمانند. با این حال، در دوره‌های خاص، آبیاری عمیق و منظم ولی کم‌تعداد نیاز است.

در برخی موارد ممکن است هزینه طراحی اولیه کمی بیشتر باشد، زیرا انتخاب خاک مناسب، سیستم آبیاری قطره‌ای و متریال خاص نیاز دارد. اما در بلندمدت، هزینه نگهداری بسیار کاهش می‌یابد؛ مصرف آب کمتر، نیاز کمتر به کود، سم‌پاشی و نیروی انسانی برای آبیاری، این هزینه‌ها را جبران می‌کند.

بله، زیبایی در این سبک از طراحی بسیار چشمگیر است. استفاده از گیاهان با رنگ‌ها و بافت‌های متنوع، ترکیب آن‌ها با سنگ‌فرش‌های تزیینی، قلوه‌سنگ، شن رنگی، چوب‌های طبیعی و عناصر بومی باعث خلق چشم‌اندازی خاص و جذاب می‌شود. بسیاری از گیاهان کم‌آب‌بر مانند لاوندر، گل قاصد، و رزهای مقاوم، رنگ و عطر فوق‌العاده‌ای دارند.

با استفاده از گیاهان پوششی کم‌آب‌بر، اجرای تراس‌بندی در زمین‌های شیب‌دار، و مالچ‌پاشی در سطح خاک، می‌توان از شستشوی خاک جلوگیری کرد. همچنین استفاده از متریال سنگی و حصارهای طبیعی در لایه‌های شیب‌دار به استحکام خاک کمک می‌کند.

بله. با ارزیابی وضعیت فعلی و حذف یا جایگزینی گیاهان پرمصرف، نصب سیستم آبیاری هوشمند، و ایجاد لایه‌های محافظ خاک مانند مالچ، می‌توان یک فضای سبز سنتی را به طراحی مقاوم به خشکسالی ارتقاء داد. این کار باید مرحله‌ای و با توجه به فصل انجام شود تا آسیب به گیاهان حداقل شود.

این نوع طراحی برای باغ ویلاها، حیاط خانه‌ها، فضای سبز شهری، پارک‌ها، حیاط مجتمع‌ها، زمین‌های کشاورزی کم‌بازده، پشت‌بام‌ها (روف‌گاردن خشک)، اطراف ساختمان‌های اداری، و حتی معابر عمومی که نگهداری و آبیاری دشوار دارند، بسیار مناسب و پربازده است.